In 2014 kwam Activision met goed nieuws rondom de Call of Duty franchise. Studio’s Infinity Ward, Treyarch en Sledgehammer Games zouden elkaar af gaan wisselen bij de creatie van nieuwe delen, waardoor ze steeds drie jaar de tijd zouden krijgen. Toch zien we dit jaar een breuk die niet positief uit pakt.
Na het vorig jaar verschenen Call of Duty: Modern Warfare II van ontwikkelaar Infinity Ward kwam Sledgehammer Games dit jaar met Modern Warfare III. De studio, die twee jaar geleden nog met Call of Duty: Vanguard kwam, zou volgens geruchten slechts zestien maanden de tijd hebben gehad om dit nieuwste deel te bewerkstelligen. Een aanzienlijk kortere periode dan de drie jaar die ons eerder werd medegedeeld. Uitgever Activision was er al snel bij om duidelijk te maken dat dit echt niet het geval was en dat ook dit nieuwste deel jarenlang in ontwikkeling was, betrouwbare bronnen vuurden echter terug door aan te geven dat Modern Warfare III begon als een uitbreiding. De beslissing om er een volwaardige release van te maken zou ervoor hebben gezorgd dat ontwikkelaars avonden en weekenden door moesten werken om de release te kunnen halen.
Het moge duidelijk zijn dat de release van dit nieuwste deel al de nodige controverse kende, nog voordat ik ook maar één stap in de single- of de multiplayer had gezet. En de beslissingen van Activision zijn allesbehalve goed te praten als ze enige waarheid bevatten, als er uiteindelijk een goede game tegenover staat verdwijnen de geruchten natuurlijk snel naar de achtergrond. Wat dan niet helpt is dat de ervaring is gebundeld in Call of Duty HQ, een hub van waaruit je Modern Warfare II, Modern Warfare III en Warzone kunt benaderen. Het bevordert ongetwijfeld toegankelijkheid, tegelijkertijd is het ook een reden dat ik al meer dan 200GB op mijn harde schijf in moest leveren om überhaupt te kunnen beginnen met spelen. En dan heb ik het nog niet eens over het verplichte Activision account wat benodigd is, evenals de vele pop-ups die ik weg moest klinken om me attent te maken op beloningen, verkregen omdat ik de game had opgestart.
Na het overwinnen van de nodige Gigabytes en tijd was het dan eindelijk tijd om de ervaring in te stappen, wat bij mij traditioneel begint met het doorlopen van de campaign. Alles wat je kent van de Modern Warfare-verhaallijn keert terug, denk aan de strijd tussen het westen en het fictieve Urzikstan, leider van de ultranationalistische terroristengroep Vladimir Makarov en de inmenging van namen als Captain Pice, Gaz, Soap en Ghost uit Task Force 141. Op deze manier vinkt de ontwikkelaar alle vakjes af van wat we mogen verwachten zonder er één consistent geheel van te maken. Het plot is een rommeltje waarin Makarov amper diepgang heeft en na iets meer dan drie uur heb je het einde bereikt en blijf je met meer vraagtekens dan antwoorden achter. Sterker nog, je hebt het idee dat er binnenkort downloadable content aangekondigd zal worden met enkele extra missies om het verhaal af te ronden.
Over de gameplay kan ik helaas niet veel positiever zijn dan over het verhaal. Enerzijds zijn er de traditionele missies, die zich onder andere afspelen in een voetbalstadion en bij een dam, die minder impact hebben dan we in vorige games hebben gezien. Het maakt ze allerminst slecht, het is meer dat je niet kunt blijven choqueren voor een zelfde resultaat. Anders is dit voor de Open Combat Missions, alleen hier was ik vooral gechoqueerd door de uitwerking. Het succes van Warzone heeft zijn weg naar de campaign gevonden en dus ren je heen en weer tussen nietszeggende opdrachten, terwijl je op de map zelf kiest welke wapens en armour je gebruikt. De verhaalvertelling verdwijnt naar de achtergrond en het voelt alsof er een tutorial voor Warzone is geïmplementeerd, wat ook nog eens de helft van de speeltijd in beslag neemt. Als Activision al de waarheid sprak dat er meerdere jaren in de ontwikkeling van Modern Warfare III is gestoken, dan ging er in ieder geval niet veel tijd uit naar de campaign.
Slecht nieuws voor de singleplayer moet dan wel heel goed nieuws betekenen voor de multiplayer, zo was mijn verwachting. Zestien maps klinkt wat dat betreft als muziek in de oren, alleen dan wel als je er een nostalgisch sausje overheen giet aangezien ze allemaal afkomstig zijn uit Modern Warfare 2, uitgebracht in 2009. Het is een trip down memory lane die je alleen kunt bewandelen als het spel destijds gespeeld hebt en als dit niet het geval is zou je kunnen beargumenteren dat de maps sowieso nieuw zijn. Toch is dit geen argument wat ik aan zou willen halen, in plaats daarvan voelt het toch wat gemakzuchtig aan. Liever had ik een mix gezien van enkele oude klassiekers, aangevuld met maps die deze status wellicht in de toekomst zullen bereiken. Of we dit nog gaan krijgen valt te bezien, de ontwikkelaar zal eerst met enkele maps uit Modern Warfare II (2022) komen.
Aan modi is er geen gebrek, zo kun je terecht in Team Deathmatch en Free-For-All, of als je meer doelgericht bent ingesteld staan Search and Destroy, Domination, Hardpoint, Controle en Headquarters voor je klaar. Op een grotere schaal zijn er Ground War en Invasion en met Gun Game krijg je een meer speelse insteek waarbij je steeds een wapen krijgt toegereikt die pas vervangen zal worden als je er een kill mee weet te behalen. Terug van weggeweest is War, afkomstig uit Call of Duty: WWII. Alhier vecht een groep van aanvallers tegen een groep verdedigers, terwijl het speelveld steeds verschuift. Om de lijst mee af te sluiten is er nog Cutthroat, een geheel nieuwe mode waar drie teams van drie spelers het tegen elkaar opnemen. Goed samenspel is van groot belang, alleen is van een grote vernieuwing nauwelijks sprake.
Puur kijkend naar de gameplay dan is er weinig reden tot klagen, mits je gelukkig wordt van een langere Time To Kill en een hogere snelheid. Gelukkig is je eerdere aangeschafte content zoals wapens en Operators niet in de prullenbak verdwenen, deze worden allemaal netjes overgedragen zodat je er ook nu toegang toe hebt. Waar ik minder enthousiast over ben is dat attributen verstopt zitten achter uitdagingen. Simpelweg spelen met wapens om ze sterker of uitgebreider te maken had wat mij betreft genoeg geweest, in plaats daarvan moet je nu een lijst aan uitdagingen afwerken. Als ik een shooter speel wil ik schieten, niet voortdurend in lijstjes kijken wat ik nog moet doen om een attachment te ontgrendelen. Waar ik eveneens mijn bedenkingen over blijf behouden, en dat is heel persoonlijk, zijn de vele skins. Ik begrijp dat een jonger publiek graag de portemonnee trekt voor namen als Nicki Minaj en Snoop Dogg, voor mij is dit allemaal niet nodig. Maar ja, ik val dan ook niet helemaal in deze doelgroep.
Wat dan weer wel helemaal in mijn straatje past is de Zombies-mode. De verhaallijn, waarin je onderzoekt pleegt hoe een mysterieuze substantie mensen tot zombies maakt, is niet al te indrukwekkend, interessanter is de nieuwe opzet. Operation Deadbolt speelt zich af op de Warzone-map Urzikstan en betreft eigenlijk DMZ. Je doel is om het gebied binnen te gaan, te voldoen aan de gestelde opdrachten, loot te verzamelen en tijdig weer te vertrekken. Hoe lastiger het gebied, hoe sterker de zombies en hoe hoger de loot. Gelukkig sta je er niet alleen voor, naast je eigen team kun je ook andere teams tegen komen en besluiten elkaar te helpen. Het draait niet om de strijd tegen elkaar, de zombies zijn ten alle tijden het gevaar en opdrachten als het veilig stellen van een locatie of onderzoeken van een geïnfecteerde locatie staan dan ook centraal.
Hoewel ik enthousiast begon in Zombies nam dit na verloop van tijd af. Zoals eerder opgemerkt is dit eigenlijk DMZ met een twist en de opdrachten die hiermee samen gaan vallen al snel in herhaling. Net zoals in de Open Contract Missions van de campaign lijkt Sledgehammer Games vast te zitten in een concept zonder hier veel verdieping in aan te kunnen brengen. Een kritiek die is op te merken voor ieder onderdeel, of het nu gaat om de campaign, de multiplayer (maps) of de Zombies mode. Het lijkt erop dat de blauwdruk van Warzone zoveel mogelijk geïmplementeerd is in facetten waar het vandaan had mogen blijven. Een verkeerde keuze of onder tijdsdruk gemaakte beslissing? We zullen het waarschijnlijk nooit weten.
Beoordeling
50
Call of Duty: Modern Warfare III voelt als een haastklus. Een korte campaign met oninteressante Open Contract Missions, een multiplayer die leunt op veertien jaar oude maps en een Zombies-mode die al snel gaat vervelen; het versterkt het gevoel dat Activision is afgestapt van hun belofte die ze in 2014 deden.
