Ubisoft is vaak verweten terug te vallen op bestaande franchises, zonder nieuwe namen te creëren. Op papier is een nieuwe Prince of Persia dan ook een veilige keuze, zeker als je bedenkt dat het teruggrijpt op elementen uit het verleden, tegelijkertijd bewijst de ontwikkelaar dat er nog genoeg leven in oude successen zit.

Het originele Prince of Persia stamt alweer uit 1989, waarna er vele delen volgden. We zagen onder andere een switch van 2D naar 3D en tijdselementen hun intrede doen, terwijl remakes en nieuwe delen elkaar afwisselden. Met The Last Crown zien we meerdere van deze elementen samen komen, zo betreft het een 2.5D side-scroller, keert het element van tijd terug en integreren ze dit met het Metroidvania genre. Teruggrijpen op de bekende Prince of Persia naam mag dan als veilig worden aangemerkt, de keuze voor de gameplay is dit allerminst.


Aan het begin van The Last Crown lijkt er nog weinig aan de hand. Sargon viert samen met de rest van de Immortals een overwinning nadat hij de generaal van het Kushan-leger heeft verslagen. De Immortals zijn aangesteld om de koninklijke familie te beschermen en ter ere van hun succes organiseren ze een feest dat al snel een vervelende wending krijgt als prins Ghassan ontvoerd wordt. De Immortals worden direct op pad gestuurd naar Mount Qaf, een mysterieuze plek waar de tijd geen vat op lijkt te krijgen en het verleden en het heden door elkaar verweven zijn. Daar waar het verhaal in het begin van de game wordt opgezet middels conversaties en het schetsen van achtergronden draait het later juist meer om de gevonden lore om meer duiding te geven aan wat er heeft plaatsgevonden.

Zoals eerder aangegeven is The Lost Crown in het Metroidvania genre te plaatsen, wat betekent dat je gaandeweg nieuwe kwaliteiten vergaart om op plaatsen te komen die eerder ontoegankelijk waren. Al redelijk in het begin zie je een schatkist op een platform staan die net te hoog is, een teken dat je eerste de dubbele sprong moet zien te ontgrendelen. Een probleem in veel games binnen hetzelfde genre is dat je na verloop van tijd geen idee meer hebt op welke plaatsen je terug moet keren wanneer je deze dubbele sprong, dan wel een andere kwaliteit, hebt verkregen. Gelukkig is hier een prima oplossing voor gevonden, met een druk op de knop plaats je een icoontje met bijbehorende foto op de map zodat ik later precies kon zien waar ik naar terug diende te keren.


De gameplay leunt op twee elementen, waarbij de één niet onder doet voor de ander. Voor het aanvallen kun je vertrouwen op je zwaarden Qays & Laya en – iets later in de game – op een pijl en boog die tevens dienst doet als een boemerang. Simpelweg de aanvalsknop blijven spammen is niet voldoende, de verschillende vijanden vereisten steeds weer andere tactieken en op de hogere moeilijkheidsgraad is pareren van levensbelang. Wanneer een vijand rood kleurt zal diens aanval niet te blokkeren zijn, anders is dit wanneer ze geel kleuren. Op dit moment dien je tijdig op de knop te drukken om hun aanval af te weren en direct zelf toe te slaan. Door vijanden te raken vul je een Athra-meter waarmee je een speciale aanval in kunt zetten, alleen loopt deze weer leeg als je zelf wordt geraakt. Welke aanval je kiest bepaal je zelf, naarmate je verder komt verzamel je er meerdere en je kunt er altijd twee met je meedragen. In totaal zijn er tien Athra-aanvallen te verzamelen en ze zijn opgedeeld in een drietal gradaties, waarbij je voor de hoogste eerst drie keer de meter moet vullen om ze in te kunnen zetten. Het enige nadeel is dat het gebruik van de Athra-aanval is toebedeeld aan dezelfde knoppen als blokkeren en aanvallen, waardoor ik ze regelmatig onbedoeld in heb gezet.

Ook het platformen mag zich meten met de beste games binnen het genre. Je springt van platform naar platform, ontwijkt obstakels en gebruikt je verkregen vaardigheden om verder te komen. Naast een dubbele sprong zul je in één platformsectie gebruik moeten maken van een dash en de tijd moeten manipuleren om platformen te laten verschijnen en verdwijnen. Beschik je ook nog eens over een toestel dat 120Hz ondersteunt dan is het helemaal genieten, hoewel gezegd moet worden dat de gameplay op ieder platform heerlijk aanvoelt.


In de wereld kom je Wak-Wak Trees tegen waar je gezondheid aan kunt vullen en waar je naar terug kunt keren als je dood bent gegaan. Op deze plekken kun je ook amuletten selecteren, speciale upgrades die je op verschillend vlak de nodige hulp geven. Te denken valt aan een extra levensbalk, de beschikking over meer pijlen, het weergeven van een gezondheidsbalk boven vijanden, meer resistentie tegen gif of het verkrijgen van meer kristallen na het verslaan van de vijand, wat dient als valuta. Amuletten kunnen niet ongelimiteerd ingezet worden, deze zul je in sloten moeten plaatsen die je uit kunt breiden door ze in de spelwereld te vinden. Sommige amuletten vereisen drie van deze sloten, terwijl anderen juist maar één slot nodig hebben.

Met de kristallen is het mogelijk om in de diverse shops uitbreidingen of upgrades aan te schaffen, hoewel sommige shops alleen een speciale vorm van valuta zullen accepteren. Je kunt onder andere nieuwe amuletten kopen of de kracht van je bestaande amuletten vergroten, of de kracht van je zwaarden of juist je pijl en boog vergroten. Ook kom je gaandeweg het avontuur personages tegen die je hulp nodig hebben in de vorm van sidequests, of gewoon een praatje met je aan willen gaan. In deze laatste categorie valt bijvoorbeeld Fariba, een meisje dat overal op kan duiken en je kaarten van de map verkoopt om een beter overzicht te verkrijgen. De echte verzamelaars kunnen hun lol op, de locaties zitten vol met geheimen waardoor je ook na het uitspelen terug kunt keren. In plaats van de twintig uur die ik nodig had om het verhaal te doorgronden stak ik hierdoor nog eens de nodige uren in de game omdat ik er geen genoeg van kon krijgen.


Om ervoor te zorgen dat ook jij er geen genoeg van kunt krijgen heeft de ontwikkelaar een ingenieus idee bedacht voor de moeilijkheidsgraad. Naast de bekende gradaties die oplopen van makkelijk tot moeilijk kun je er ook een geheel eigen invulling aan geven. Middels sliders is aan te passen hoeveel schade vijanden kunnen incasseren, hoeveel schade Sargon uitdeelt en of je hulp wil ontvangen tijdens het platformen, om maar enkele zaken te benoemen. Op deze manier zit je niet vast aan een vooraf bedachte moeilijkheidsgraad, je bepaalt zelf waar je wat meer hulp bij kunt gebruiken. Toch heeft de ontwikkelaar de moeilijkheidsgraad niet helemaal op orde. Zelf speelde ik op het hoogste niveau en hoewel falen nooit uitgesloten was zaten er enorme pieken in zowel de puzzels als de actie. Op deze momenten zat ik soms ruime tijd vast, om erna mijn weg te kunnen vervolgen.

Ondanks mijn lofzang over de gameplay en de algehele opzet ben ik minder enthousiast over de graphics en het geluid. Gekozen is voor een stijl die schilderachtig aan doet en hoewel op momenten indrukwekkend had er naar mijn mening wat meer detail in aangebracht mogen worden. Ditzelfde valt te zeggen over de soundtrack van de Britse componist Gareth Coker. Ondanks een rijk CV met games als Mario + Rabbids Sparks of Hope en Halo Infinite is de muziek hier grotendeels vergetelijk. Het is niet dat het stoort en misschien ook wel wat je verwacht in een Prince of Persia game, alleen het is weinig memorabel.