In het najaar van 2023 blies CD Projekt Red haar zwaar afgestrafte titel Cyberpunk 2077 nieuw leven in met de zogeheten 2.0 update. Dankzij deze update, de succesvolle anime Edgerunners, de geprezen uitbreiding Phantom Liberty en het nieuws rondom een sequel weet ook een steeds grotere schare spelers hun weg terug te vinden naar Night City. Zo ook ik.

Er is veel te doen geweest rondom de oorspronkelijke lancering van Cyberpunk 2077. Met enige regelmaat tref ik in mijn algoritme nog aanbevelingen aan voor de meest hilarische memevideo's die laten zien hoe compleet onaf dit misbakken product van CD Projekt Red was. In januari 2021 tikte ik zelf de review voor Cyberpunk 2077. Spelend op een PlayStation 4 kwam ik tot de conclusie dat de game ‘frustrerend, halfbakken en onaf’ was, de kanttekening makend dat ‘potentie’ er ook in zat. Een toch wel sterk magere 35 was het strenge eindoordeel dat ik teleurgesteld moest vellen. Hoe anders is die situatie nu.


In de afgelopen zes weken heb ik mijzelf steeds verder verloren in het Night City van Cyberpunk 2077. Ondertussen ben ik alweer 50 uur bezig elke hoek en bocht van deze virtuele wereld te verkennen. Experimenterend met verschillende soorten cyberware, wapens en speelstijlen. Het geeft een ontzettende kick om een vijandig kamp te neutraliseren zonder in de buurt te komen door het hacken van camera’s, het verspreiden van malware en het al dan niet doelbewust laten ontploffen van een vaatje her en der. Het is ook net zo tof om in slow motion met een katana een kamp in te rennen en bloederige sessie Dokter Bibber te spelen. Night City is letterlijk een stad van mogelijkheden.

Neem nu de opdracht die ik ontving om malware op de computer van een louche nachtclub te verspreiden. Ik had de voordeur kunnen nemen en achter de bewaking door naar het kantoor kunnen gluipen. Ik had ook simpelweg met mijn shotgun naar binnen kunnen stormen. Mijn keuze viel echter op een wat bredere verkenning. Vanuit het steegje achter de club zag ik een openstaand raam. Door het camerasysteem te hacken merkte ik een bewaker op. Met de hacks in mijn Cyberdeck saboteerde ik zijn wapen en liet hem vervolgens met een mes zichzelf omleggen. Dankzij mijn versterkte onderbenen kon ik met een dubbele sprong het raam in klimmen. Snel uploadde ik de malware en na het verder plunderen van de ruimte sprong ik terug de steeg in en verdween ik in de anonimiteit van de stad.


Cyberpunk 2077 is een ontzettend genot om te spelen, althans, op een PlayStation 5 dan wel. Twee jaar geleden wisselde ik van spelcomputer, zodat ik niet kan zeggen of de PlayStation 4 versie nu wel spelbaar is. Wat ik al snel opmerkte was dat al die kleine en grote oneffenheden vrijwel volledig zijn weggepoetst. De spelwereld leeft, is bewoond door NPC’s die van elkaar verschillen, bestaat uit componenten die ook echt vast lijken te zitten en kent een politiesysteem dat simpelweg werkt. Al die kleine onderdelen die je drie jaar geleden elke minuut uit de spelervaring haalden, die zijn er niet meer. En dan besef je je ineens dat je hier te maken hebt met een fantastisch en diepgaand videospel.

Genoten heb ik ook van het verdiepen van de relatie die de hoofdrolspeler heeft met de corruptie in het eigen brein, die leidt tot het verschijnen van Johnny Silverhand (Keanu Reeves). Waar ik eerst vrij kritisch was op zijn prestatie, neem ik die woorden nu toch terug. Het past bij het karakter en gaandeweg ontstaat er een zeer interessante dynamiek met regelmatig spin-offs naar andere personages en de omgeving. Een kritisch geweten dat geen moment onbenut laat om zijn mening te spuien. Ook de andere personages in de game krijgen een betekenisvolle uitwerking, met nadruk op de personages met wie je een relatie kan aangaan. Nadat ik de game voor de eerste maal had uitgespeeld bleef ik achter met een knoop in mijn maag. Was wat ik had gedaan juist? Juist voor mij, juist voor mijn vrienden, juist voor mijn partner?


En Night City zelf blijft te allen tijde Night City. De acties die je uitvoert hebben consequenties voor jou en je omgeving. Het uitvoeren van straatmissies hebben een impact op de stad. Een gang trekt zich terug en er ontstaat ruimte voor een levendige markt of een discotheek. Echter, in het grote geheel, weet het spel je ontzettend duidelijk te maken dat je niets meer bent dan een voetnoot in het grote geheel. De stad gaat door. Met of zonder jou. Het overkomt je niet vaak dat een videogame je zo op je plaats zet.

Enkele kritieken uit mijn originele review blijven echter wel staan. In de eerste paar wordt je letterlijk overladen met indrukken, iconen, telefoontjes en veel speluitleg. Het is nog steeds best veel en je zal daarom af en toe terug het menu in moeten om te lezen wat nu eigenlijk wel en niet van belang is. Ook in de verticaliteit van de stad had breder verkend kunnen worden. De enorme woontorens hebben vaak maar enkele te verkennen verdiepingen, terwijl je een compleet intern ecosysteem verwacht. Er zijn ook nog steeds wat bugs en glitches aanwezig, mijn spel is zelfs – in vijftig uur – een keer gecrasht. In het geheel voelen deze kritieken echter als luttele opmerkingen, je vergeet en vergeeft ze zo snel als ze komen.


Het is met deze re-review dat ik wil benadrukken dat CD Projekt Red haar belofte is nagekomen. Na de desastreuze lancering beloofden ze beterschap. Dat hebben ze geleverd, en meer dan dat. Compleet vernieuwde gameplaysystemen, verbeterde intelligentie, nieuwe radiostations, gevechten vanuit en met voertuigen, en veel meer. Cyberpunk 2077 nu is een wereld van verschil met toen. Als je de game in de afgelopen drie jaar nog niet gespeeld hebt, of om begrijpelijke redenen naast je hebt gelegd, dan is het nu de tijd om de game opnieuw een kans te geven. Deze zelfverklaarde open-world action adventure story is je aandacht meer dan waard.