Vanaf 1 januari draait Michael Gracey’s nieuwste musicalavontuur in de bioscopen: The Greatest Showman. De getalenteerde Hugh Jackman vertolkt de rol van protagonist P.T. Barnum, één van de grootste ondernemende geesten uit de negentiende eeuw. Daar waar de film schittert in haar groots opgezette muzikale uitvoeringen, daar mist het de nuance om een diep en intrigerend verhaal te vertellen.
Phineas Taylor Barnum was in werkelijkheid een uiterst veelzijdig karakter. Een showman, politicus en zakenman die vooral bekend is geworden door zijn circus en rariteitenshow, concepten die door hem wereldwijd zijn geïntroduceerd. The Greatest Showman is echter verre van een biografisch drama en geeft een wel erg losse draai aan het oorspronkelijke verhaal. Vanuit dat oogpunt verkoopt de film net zoveel bedrog als Barnum in werkelijkheid deed met zijn ‘rariteiten’. Gracey heeft er voor gekozen om een platte representatie te geven van de American Dream: een jongen die vanuit niets begint, met goede hoop en vakmanschap van niets ‘iets’ maakt en zijn dromen verwezenlijkt. Hij droomt echter te groot en brengt zijn perfecte bestaan - inclusief twee voorbeeldige kinderen en een ondersteunende vrouw – in gevaar. Een reality-check later en het is eind goed al goed. De perfecte feel good movie om het jaar mee te starten.
Barnum’s levende freakshow vormt een belangrijk onderdeel van zijn succes en is daarmee ook een groot onderdeel van de film. De individuele ‘freaks’ worden afgestoten door de conservatieve maatschappij, maar Barnum brengt ze samen en geeft ze een thuis. De film probeert je er van te overtuigen dat ze hiermee een familie hebben gevonden en gelukkig zijn, hetgeen van Barnum een vooruitstrevende liefdadige held maakt. Hoewel dit uiteraard een grote rol gespeeld kan hebben, was de oorspronkelijke motivatie niets minder dan het maken van winst. Het morele dilemma dat ontstaat bij het gebruiken van deze ‘mismaakte’ personen ter vermaak om winst te maken komt niet aan bod. Ook het thema maatschappelijke acceptatie wordt overschaduwd door de kracht van entertainment. Juist deze discussies hadden de film in het huidige maatschappelijke debat relevant kunnen maken, waarin bijvoorbeeld LGBT’s door velen – zeker buiten Nederland – nog niet geaccepteerd worden.
Ondanks deze gemiste kans weten de acteurs zeker indruk te wekken. Keala Settle schittert als de vrouw met de baard en levert indrukwekkende vocale prestaties. Ook Rebecca Ferguson als Jenny Lind bezorgt kippenvel met haar stem van een nachtegaal. Zac Efron als Phillip Carlyle en Zendaya als Anne Wheeler brengen eveneens flink wat charme ten tonele. De interraciale relatie tussen deze twee fictieve karakters voelt echter als weinig betekenisvolle vulling, doordat deze vrijwel compleet los staat van het centrale plot. Het geheel levert echter mooie muzikale nummers, voorzien van een rijke choreografie en visuele effecten die voor een extravagante filmervaring zorgen. The Greatest Showman wordt uiteindelijk voornamelijk gedragen door het natuurlijke charisma van Hugh Jackman, die met zijn overtuigende vertolking van P.T. Barnum het publiek weet mee te slepen in dit grotendeels fictieve sprookje.
