De afgelopen elf jaar hebben we kunnen genieten van liefst 21 films in het Marvel Cinematic Universe. Vanaf het eerste moment dat Robert Downey Jr. de mantel van Tony Stark aannam werd de blauwdruk gelegd van iets groter, veel groter. Met Infinity War gaven regisseurs Anthony en Joe Russo ons het begin van het einde waar al die jaren heen is gewerkt. Met Avengers: Endgame is het einde daar.

Althans, het einde. Neem het bovenstaande niet te letterlijk. We hebben het hier over één van de meest succesvolle filmfranchise in de geschiedenis. Met Spiderman: Far From Home wordt deze zomer Phase 3 van deze saga afgesloten. Het is zeker dat Phase 4 er zal komen, de namen van enkele titels doen ook al de ronde. De toekomst ligt nog in het ongewisse. Avengers: Endgame brengt ons dan ook niet het einde aan het universum, maar zet wel een punt achter meerdere hoofdstukken die fans het afgelopen decennium hebben gekoesterd.


In de handen van de Russo broeders is Avengers: Endgame een ontzettend indrukwekkende balanceeract geworden. Drie uur lang – exclusief twee kleine, maar wel nodige plaspauzes – zat ik aan mijn stoel gekluisterd. Een wijd palet aan emoties is in die periode over mijn gelaat verstreken. Ik heb gelachen, maar ook de nodige tranen gelaten. Ik was gespannen en verwonderd. Was enthousiast en had armen van kippenvel. Na al die jaren fan te zijn kan je niet anders dan emotioneel geïnvesteerd zijn in deze karakters en begaan zijn met het lot van degene die overbleven, maar ook van degene die zijn verdwenen. Hoe dan ook, als je fan bent zal Endgame je raken.

Endgame raakt je des te meer, hoe minder je weet van wat er gaat komen. Het is niet voor niets dat er voor de promotie enkel materiaal uit het eerste halfuur van de film verwerkt zat. Ik had totaal geen idee van wat er ging komen en welke acteurs er een rol zouden hebben. Het werden drie uur vol verrassingen. Om hiervan optimaal te kunnen genieten heb je wel een sterk begrip nodig van de gebeurtenissen uit eerdere films. In tegenstelling tot Infinity War heb je voor Endgame zeker een degelijke voorkennis nodig van de saga om deze goed te begrijpen. Niet alleen wordt er gerefereerd aan datgene wat hiervoor kwam, er wordt ook op uitgebreid. Dit zijn veelal impactvolle momenten, die meerwaarde hebben als je direct de link kan leggen tussen de films.


Hiermee leveren de Russo broers ook flink wat fanservice, wat vrijwel altijd goed uitpakt. Het is echter onvermijdelijk dat niet alle ontwikkelingen je aan zullen staan, dat gebeurde voor mij ook niet. Naar mijn idee worden niet alle karakters evenveel eer aan gedaan, zelfs niet alle originele zes Avengers. Daarbij lijkt er soms tegendraads met de karakterontwikkeling van enkele helden te worden omgesprongen. Het is misschien onvermijdelijk doordat de productie van enkele films tegelijkertijd in gang waren, toch levert het enige teleurstelling op. Daarnaast is er hier en daar ook een lichte tendens naar deus ex machina, waarbij de regisseurs er de kantjes vanaf lijken te lopen. Dit lijkt echter een noodzaak te zijn. Het tempo waarmee de ontwikkelingen in Endgame plaatsvinden ligt hoog. Gebeurtenissen moeten plaatsvinden om de fundering te leggen voor wat gaat komen. Het zorgt voor enkele gehaaste momenten die vooral de introductie van nodige impact en karakterinteractie ontnemen.

Avengers: Endgame is dan ook geen perfecte film, maar doet evenals Infinity War ontzettend veel in de beperkte tijd. Sinds ik gisteren de bioscoop verliet krijg ik de film niet uit mijn hoofd. De gevolgen van Thanos’ snap echoën door de gehele film en zal ook in dat wat nog moet gaan komen gevolg krijgen. We krijgen een gehele nieuwe kant van onze helden te zien, als individuen, maar ook als groep, als een familie. De chemie die hieruit volgt is een genot om op het grote scherm te bewonderen. Daarnaast levert Endgame ons een setpiece nog overweldigender dan wat Civil War en Infinity War ons brachten. In positieve zin ben ik nog steeds ontzettend onder de indruk van wat ik heb mogen aanschouwen.

Het zijn daarbij de ontzettend sterke performance van de gehele cast, de fantastische grafische effecten en Alan Silvestri’s indrukwekkende soundtrack die Avengers: Endgame het wachten meer dan waard hebben gemaakt. De kleine missertjes zij het vergeven, ik haast mij snel weer naar de bioscoop.

#DontSpoilTheEndgame.